اولین فستیوال کشتی کردستان با تولیت هیأت کشتی و همکاری اداره‌کل ورزش و جوانان و آموزش‌وپرورش در سالن تازه‌راه‌اندازی‌شده‌ی شش‌هزارنفری سنندج برگزار شد. همانند هر رویداد دیگری، این جشنواره نیز دارای نقاط قوت و ضعف بود که در این نوشتار به‌صورت تیتر وار به آن‌ها می‌پردازیم تا شاید در برنامه‌های مشابه و آینده، مورد توجه قرار گیرد.
۱. چنین اقدام ابتکاری و خلاقانه‌ای در نگاه نخست ارزشمند و قابل تقدیر است. حضور بیش از دو هزار کشتی‌گیر در رده‌های پایه و همراهی اکثریت قریب به اتفاق والدین، بی‌تردید برجسته‌ترین تصویر این جشنواره بود. در واقع، هیأت کشتی گام نخست در جلب همراهی خانواده‌ها با این رشته را به‌درستی برداشت. شور و هیاهوی حاضرین اعم از کشتی‌گیر، مربی، داور، اولیا و تماشاگران، تصویری زیبا و به‌یادماندنی از سالن شش‌هزارنفری بر جای گذاشت.
۲. در فرایند اجرا، مهیا کردن هشت تشک و چینش منظم داوران و برگزاری رقابت‌ها مطلوب به نظر می‌رسید؛ هرچند حضور افراد اضافی و غیرمسئول در اطراف تشک‌ها تا حدودی نظم و انضباط را مخدوش می‌کرد.
۳. حضور شخص استاندار، مدیرکل ورزش و جوانان و جمعی از پیشکسوتان در محل برگزاری، از نقاط قوت جشنواره بود و تجلیل از چند پیشکسوت نیز بر ارزش آن افزود.
۴. هرچه از زمان برگزاری فستیوال گذشت، مشخص شد کمیته اجرایی، بنا به دلایلی، از ماهیت و فلسفه‌ی برگزاری چنین رویدادی فاصله گرفته است. در واقع، به‌جای نمایش چارچوب یک جشنواره، فضای برنامه بیشتر به مسابقات استانی شباهت داشت؛ هرچند از نظر حجم و گستردگی بسیار متفاوت بود.
۵. در جشنواره‌هایی از این دست، معرفی رشته‌ی ورزشی و تبلیغ و ترویج آن، هدف اصلی است. لازم است با طراحی آیتم‌هایی همچون نمایش مهارت‌ها، دعوت از قهرمانان و چهره‌های شناخته‌شده، معرفی پیشینه و جایگاه رشته در کشور و جهان و تبیین نقش آن در اشاعه‌ی هویت ملی و مذهبی، و همچنین ایجاد فضایی شاد و بانشاط با توجه به شرایط سنی شرکت‌کنندگان، مشارکت همه‌ی کشتی‌گیران و اعطای مدال یکسان طلا و گواهی شرکت به همه‌ی آنان، حق مطلب ادا شود.
۶. در فستیوال کشتی کردستان، علی‌رغم زحمات فراوان کادر اجرایی، در عمل جز اجتماع چشمگیر شرکت‌کنندگان، سایر اهداف مورد انتظار تحقق نیافت.
۷. تماس‌هایی که با برخی از مسئولان و نیز بازخوردهای فضای مجازی صورت گرفته، حکایت از بی‌برنامگی و آشفتگی در ساعات پایانی جشنواره دارد. بنا بر گزارش‌های موثق، تعدادی از کشتی‌گیران بدون انجام هیچ رقابتی بعد از ۱۲ ساعت انتظار و بدون حضور بر روی تشک، با دلخوری فراوان سالن را ترک کرده‌اند؛ موضوعی که باعث بروز اعتراض و نارضایتی شرکت‌کنندگان و خانواده‌های آن‌ها شد.
۸. در جشنواره‌های از این نوع، عنوان و مقام اهمیتی ندارد و قرار بود به‌صورت نمادین به همه‌ی شرکت‌کنندگان مدال طلا اهدا شود؛ اما این امر اجرایی نشد. رویدادی که باید موجب انگیزه و تشویق کشتی‌گیران پایه می‌شد، برای برخی به عامل سرخوردگی تبدیل گردید.
۹. جشنواره فاقد هرگونه آیتم جانبی، مفرح و شادی‌آفرین بود و کشتی‌گیران —که همگی دانش‌آموز بودند— فرصتی برای تجربه چنین فضایی نیافتند.
۱۰. در این نوشتار قصد نداریم زحمات کادر هیأت کشتی را نادیده بگیریم؛ بی‌تردید اولین تجربه‌ی چنین رویدادی در این وسعت، بدون اشکال نخواهد بود. اما نباید واقعیتی را نادیده گرفت و آن اینکه سردرگمی و بی‌هدفی در روند برگزاری مشهود بود. ضعف در تعداد عوامل اجرایی کاملاً احساس می‌شد؛ به‌گونه‌ای که رئیس هیأت، که می‌بایست در جایگاه ناظر بر عملکرد همکارانش باشد، به‌دلیل حجم زیاد برنامه ناگزیر خود نیز در میانه‌ی میدان به حل امور پرداخت.
مخلص کلام:ایجاد چنین ظرفیت‌ها و فرصت‌هایی، اگر با برنامه‌ریزی هدفمند همراه شود، می‌تواند مسیر رشد و توسعه‌ی هر رشته‌ی ورزشی را هموار کند.
