آشنایی با بدمینتون در سایه خانواده
ورزش را از سال ۱۳۶۰ و از طریق عمویم، مرحوم فاروق بیدارپور، آغاز کردم. ایشان در بدمینتون فعال بودند و من نیز زیر نظر ایشان و باسط حواری‌نسب این رشته را دنبال کردم. در کنار آن، به فوتبال و دروازه‌بانی نیز می‌پرداختم و در تیم استقلال زیر نظر آقایان حبیب‌الله لطف‌الله‌نسب و فرهاد شریف‌پور تمرین می‌کردم، اما بدمینتون همیشه رشته اصلی من بود.
کسب مقام سوم کشور و افزایش انگیزه
اولین عنوان من در بدمینتون در سال ۱۳۶۳، پس از حدود سه سال تمرین و با مربیگری آقای حواری‌نسب، در مسابقات نوجوانان قهرمانی کشور بود که به مقام سوم رسیدیم. این موفقیت باعث شد با جدیت بیشتری بدمینتون را ادامه دهم. در سال ۱۳۶۸ نیز برای اولین بار توانستیم به جمع ۸ تیم برتر کشور در رده بزرگسالان راه پیدا کنیم.
________________________________________
کمبود مربی و امکانات اختصاصی
تا زمانی که آقای حواری‌نسب به خارج از کشور نرفته بودند، از نظر مربی مشکلی نداشتیم. اما پس از رفتن ایشان، در این زمینه دچار مشکل شدیدی شدیم تا اینکه آقای پهلوان آمدند که مربی خوبی بود و من در کنار او به عنوان بازیکن-مربی فعالیت می‌کردم. متأسفانه در آن زمان سالن اختصاصی نداشتیم و زمان تمرین ما بسیار محدود بود؛ فقط سه جلسه در هفته. با چهار ساعت و نیم تمرین در هفته، نباید انتظار قهرمانی داشت. مسئولین نیز در آن سال‌ها توجه لازم را به این رشته نداشتند.
پایان دوران بازیگری و آغاز مربیگری تمام‌وقت
تا سال ۱۳۷۵ به عنوان بازیکن در بدمینتون حضور داشتم، البته از سال ۱۳۶۸ همزمان بازیکن-مربی تیم کردستان بودم.
________________________________________
معرفی شاگردان برجسته و آینده‌دار
در طول ۳۶ سال مربیگری، بازیکنان زیادی را آموزش داده‌ام. از نفراتی که به نظر خودم مستعد و مطرح بودند، می‌توانم به پارسا مظفری، شایان رضا ربابی، رامین نجفی، آراد مطاپور، زانیار سیار، سامان لطفی، شادمان هوشمند افشار اشاره کنم. در رده خردسالان نیز آیما زنگنه، شایان قربانیان و فضل وزیری از بازیکنان مستعد و آینده‌دار این رشته به شمار می‌روند.
________________________________________
مدیریت‌ها و نقاط عطف پیشرفت
هر کسی که به عنوان رئیس هیأت بدمینتون انتخاب شده، در حد توان خود تلاش کرده است. مرحوم بیدارپور چندین دوره رئیس هیأت بودند. پس از ایشان، آقای پهلوان رئیس هیأت بودند که توانستیم در لیگ یک کشور حضور یابیم. در دوره‌ای که رئیس بازرگانی مسئول بدمینتون استان بود، موفق شدیم میزبان اردوی تیم ملی بدمینتون باشیم و مربی خارجی بیاوریم.
تأثیر سالن اختصاصی و دوران اوج
تا زمانی که بدمینتون صاحب سالن و خانه اختصاصی نشد، پیشرفت چشمگیری نداشتیم. اما از سال ۱۳۸۷ که سالن تخصصی به بدمینتون اختصاص داده شد، پیشرفت این رشته آغاز شد. به نظر من، سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۵، زمانی که مرحوم بیدارپور دوباره رئیس هیأت استان بودند، دوران اوج بدمینتون کردستان بود؛ به طوری که پارسا مظفری ۶ بار در رده سنی نوجوانان و جوانان کشور عنوان کسب کرد. محمود مرادی، رئیس بعدی هیأت، تا حدودی موفق بود. زمان ریاست مهندس زنگنه همزمان با ویروس کرونا بود که عملاً اجازه فعالیت نداشتیم. آقای فاتحی‌پور که آمدند، چون خودشان تخصصی در این رشته نداشتند، از برخی مشاوره‌ها می‌گرفتند که باعث افت بدمینتون کردستان شد.
امیدواری به مدیریت جدید
آقای محمد رضایی که دوباره به عنوان رئیس هیأت انتخاب شدند، در دوره قبل اسپانسر برای این رشته آوردند و در این دوره هم با انتخاب کادر قوی در هیأت، همه را به آینده این رشته امیدوار کرده‌اند، به خصوص با انتخاب مهندس زنگنه به عنوان قائم مقام و پیام ایلان‌پور به عنوان رئیس هیأت شهرستان سنندج.
________________________________________
معضل همیشگی: مشکلات مالی و نبود اسپانسر
مشکل مالی و نبود اسپانسر، مشکل مشترک همه رشته‌های ورزشی است. اگر منابع مالی مناسبی در اختیار داشته باشیم، می‌توانیم امکانات و تجهیزات بیشتری برای تمرین فراهم کنیم و در کنار آن در مسابقات مختلف حضور داشته باشیم. همچنین، با میزبانی تیم‌ها و نفرات برتر بدمینتون کشور، شاهد ارتقاء فنی ورزشکاران استان خواهیم بود. متاسفانه به دلیل نبود اسپانسر، در حال حاضر بار مالی بر دوش خانواده ورزشکاران است و با این شرایط سخت اقتصادی، آن‌ها نیز تا حدودی می‌توانند برای ورزش فرزندان خود هزینه کنند.
کردستان، نیازمند حمایت بیشتر از ورزشکاران قهرمانی
مربیان بدمینتون استان از لحاظ فنی و تکنیکی تفاوتی با مربیان دیگر استان‌ها ندارند. تفاوت ما با آن‌ها در برنامه تمرین، زمان تمرین و تغذیه ورزشکاران است که باید وقت بیشتری برای ورزش قهرمانی بگذارند و خانواده‌ها هم از آن‌ها حمایت کنند که متاسفانه کردستان در این بخش ضعیف است. برای نمونه، زنجان قطب بدمینتون کشور است و برای ورزشکاران خود اردوهای آمادگی متعددی برگزار می‌کند و آن‌ها را به مسابقات مختلف اعزام می‌کند و حمایتشان می‌کند، اما در بدمینتون استان ما شاهد این رویه نبوده‌ایم. برای مثال، پارسا مظفری چند سال قبل، زمانی که در تیم ملی بود، قرار شد به مسابقات رنکینگ جهانی در ترکیه اعزام شود که خانواده‌اش از نظر مالی نمی‌توانستند تمام هزینه این سفر را تقبل کنند و متاسفانه مسئولین ورزش استان و هیأت هم کمکی به وی نکردند و در نهایت حضور در این رقابت مهم را از دست داد. تفاوت بدمینتون کردستان با استان‌های مطرح کشور، نبود منابع مالی است.
________________________________________
ضعف شهرستان‌ها و لزوم تمرین حرفه‌ای
سنندج همیشه قطب بدمینتون کردستان بوده است، اما زمانی به دلایل مختلف هیأت سنندج فعال نبود، دیواندره توانست با برادران شهبازی خود را مطرح کند. در حال حاضر نیز بقیه شهرستان‌های استان به دلیل نبود سالن و سانس اختصاصی کافی، نمی‌توانند ورزشکاران حرفه‌ای آموزش دهند. یک ورزشکار حرفه‌ای بدمینتون در هفته بیش از ۳۵ ساعت تمرین می‌کند؛ ما نباید انتظار داشته باشیم با ۵ ساعت تمرین در هفته، مربی ورزشکار قهرمان تحویل استان دهد.
کردستان: معدن استعداد بدمینتون
از نظر استعداد، ورزشکاران کردستانی برای بدمینتون بسیار مستعد هستند. نمونه آن در حال حاضر آیما زنگنه و فضل وزیری هستند. اگر زمینه بروز این استعدادها فراهم شود، ورزشکاران کردستانی می‌توانند در سطح کشور خود را بیشتر از گذشته مطرح کنند.
________________________________________
آینده‌ای روشن با کادری دلسوز و با برنامه
با رئیس، کادر فنی زحمت‌کش و دلسوز که در هیأت استان فعالیت می‌کنند و با برنامه پیش می‌روند، بدمینتون کردستان در مسیر پیشرفت قرار گرفته است. به آینده این رشته بسیار خوشبین هستم.
تلاش برای مطرح کردن بیشتر بدمینتون کردستان
امیدوارم خدا قدرتی به ما اعطا کند تا وظیفه‌ای را که بر دوش داریم به نحو احسن انجام دهیم و بدمینتون کردستان را بیشتر از گذشته در کشور مطرح کنیم؛ هرچند کاری بسیار سخت اما شدنی است.
